عکس از وبلاگ rachnachhabria

مطلبی که در زیر می‌خوانید ترجمه و خلاصه شده‌ی این مقاله است.

تحقیقات موسسه آمریکایی ویدا نشان می‌دهد که شمار نویسندگان مرد همچنان از نویسندگان زن بیشتر است، و در کتاب‌ها و نقدها هم بیشتر به مردان پرداخته می‌شود.

نتایج تحقیقات تازه‌ای که روی چند نشریه ادبی معتبر انجام شده، نشان می‌دهد که سهم منتقدان و نویسندگان مرد از کیک انتشارات همچنان به‌شکل نامتناسبی بیشتر است. موسسه آمریکایی ویدا که به نقش زنان در عرصه ادبیات می‌پردازد، طی سه سال گذشته آثار منتشر شده توسط گروهی از موسسات انتشاراتی را بررسی کرده، و به این نتیجه رسیده که میان شمار نویسندگان و منتقدان زن و مرد اختلاف فاحشی وجود دارد. آنطور که جدیدترین آمار نشان می‌دهند، وضعیت از سال ۲۰۱۰ تابه‌حال تغییر چندانی نکرده است. در سال ۲۰۱۲، ۲۴ درصد منتقدانی که در نشریه ادبی "لاندن ریویو آو بوکس"  (London Review of Books) می‌نوشتند، زن بودند (۶۶ نفر از ۲۷۶ نفر)، و مجموعا ۲۷ درصد نقدها نوشته آنها بود. این ارقام در نشریه نیویورک ریویو آو بوکس (New York Review of Books) به ترتیب ۱۶ و ۲۲ درصد بود. در مجموع آمار سال ۲۰۱۲ تفاوت چندانی با ارقام سال ۲۰۱۱ نداشت. همین روند کلی درباره نشریات معتبر دیگری نظیر هارپرز (Harper’s) و نیو ریپابلیک (New Republic) هم صادق است.

جنی ترنر، رمان‌نویس و منتقد ادبی، معتقد است که این نسبت‌ها خیلی ناچیزند. او می‌گوید: «البته که چنین وضعیتی خوب نیست. من خیلی به اینکه چطور می‌توان این مشکل را حل کرد فکر کرده ام، اما این مسأله پیچیده و ریشه‌دار است، و به‌همین خاطر با روش‌های معمول قابل حل نیست. اگر از سردبیرها بپرسید، همیشه خواهند گفت که خیلی دوست دارند زنان بیشتری برایشان کار کنند، اما مشکل اینجاست که زنان پا پیش نمی‌گذارند. شاید هم بگویند که کارهای برخی زنان کیفیت بالایی ندارد. در واقع نگاه جنسیتی به خفا رفته، و نویسندگان زن حتی متوجه نمی‌شوند که علیه آنها تبعیض روا داشته می‌شود، و بعضا این ایده که کارشان به اندازه کافی خوب نیست را می‌پذیرند.»

شاعری به نام ایمی کینگ که برای موسسه ویدا کار می‌کند، می‌گوید که بعضی ناشران سعی کرده اند تدریجا به سوی ایجاد توازن جنسیتی بیشتر در عرصه ادبیات حرکت کنند. مثلا در نشریه بوستون ریویو  (Boston Review) ۱۴ نویسنده زن و ۱۵ نویسنده مرد کار می‌کنند.

طی ماه گذشته ۱۸۰ مقاله در نقد کتاب‌های مختلف در نشریه گاردین ریویو (Guardian Review) منتشر شد، که در میان آنها ۱۱۷ مقاله را نویسندگان مرد، و ۶۳ مقاله دیگر را زنان نوشته بودند. پل لیتی، دبیر بخش کتاب‌های غیرداستانی گاردین، می‌گوید: «ما متوجه هستیم که در این زمینه برابری کامل میان زنان و مردان وجود ندارد، و همواره به دنبال حل این مسأله هستیم. اما دلایل این مشکل فراتر از سلیقه یا تعصبات سردبیران ادبی است. موضوع در بخش کتاب‌های غیرداستانی پیچیده‌تر است، زیرا نویسندگان بیشتر این کتاب‌ها مرد هستند. البته منتقدان زن هم در این بخش فعالند و برخی از آنها در کار خود سرآمد هستند.»

ایمی کینگ معتقد است که تغییر این آمار در جهت مثبت تنها با تلاش بسیار ممکن است، و خودبه‌خود اتفاق نخواهد افتاد. او همچنین اعلام کرد که برنامه‌هایی در دست  تهیه است تا از ناشرانی که طیف وسیعی از نویسندگان را پوشش می‌دهند، تقدیر شود، و از خوانندگان خواست که نظراتشان را با سردبیران در میان بگذارند.

جنی ترنر هم معتقد است خواندن کتاب «توهم جنسیت» (Delusions of Gender)، اثر کوردلیا فاین، می‌تواند به تغییر رفتارها کمک کند. او می‌گوید: «وقتی برای اولین بار این کتاب را خواندم، مثل این بود که تازه چشمانم را باز کرده باشم. نویسنده در این کتاب عوارض روانی منفی تعمیم کلی برخی خصوصیات به گروه‌هایی از افراد را نشان می‌دهد. مثلا همین که گفته شود یک امتحان جوری طراحی شده که زنان از عهده انجام آن بر نمی‌آیند، باعث افت نتایج آنان می‌شود. تجربه چندین ساله من هم کاملا این نظر را تأیید می‌کند.»